Tijd om naar huis te gaan

Hallo allemaal!

Afgelopen week had ik een fijne laatste week. Ik heb alle plannen die ik had kunnen uitvoeren en het was allemaal erg geslaagd. Maar nu is het toch echt tijd om naar huis te gaan. Vanavond vroeg naar bed, en morgen vlieg ik via New York naar Nederland. Het was fijn om hier te zijn, maar ik heb inmiddels ook wel zin om weer naar huis te gaan. Drie maanden is echt niet te lang geweest!

Maargoed, eerst nog even vertellen wat ik afgelopen week heb uitgespookt. Ik ben maandag begonnen in het bejaardentehuis. Mijn eerste dag daar vond ik niet heel fijn, maar de eerste dag is altijd even wennen, kijken wat er allemaal gebeurd. Het was erg warm, een man begon me een verhaal te vertellen over indianen maar ik kon het amper volgen en het was zo warm dat ik slaperig werd en begon te gapen. Die man, genaamd Carlos Portugues, vond het gelukkig alleen maar grappig, ook dat ik maar de helft begreep, hij bleef het gewoon proberen. Deze meneer had een been verloren aan trombose, en hij vertelde me dat het door het been kwam dat hij daar woonde, anders had hij nog lekker thuis gewoond.

Het bejaardentehuis is ruim opgezet, met maar 1 verdieping, vlakbij de school dus redelijk hoog op de berg en met een prachtig uitzicht. De meeste mensen daar hebben een bed in een slaapzaal, een aantal met meer geld hebben een eigen appartementje bestaande uit een kleine woonkamer en slaapkamer. Ze krijgen goed te eten, allemaal vers gekookte voedzame maaltijden. Meestal is de lunch iets als rijst met vlees en groente en soep met vlees en groente.

De volgende dagen begon het steeds leuker te worden. Mijn taak was met de mensen kletsen en tijdens de lunch iemand eten geven (wat heel makkelijk is als iemand gewillig zijn mond open doet, maar minder makkelijk als iemand zijn mond én ogen dicht houdt...). Met mensen kletsen werd leuker, ik had vrienden gemaakt. Carlos Portugues natuurlijk, een oud vrouwtje die ook engels kon spreken, José met de gitaar en nog een vrolijke oude man. Niet iedereen wil of kan praten, dus dit was prima. Lekker domino en bingo spelen en memory (ik won natuurlijk, ze probeerden het niet eens. :-( ). Het oude vrouwtje ondervroeg me grondig over vanalles maar op een gegeven moment begon ze dezelfde vragen opnieuw te stellen. José met de gitaar ging liedjes voor me zingen met zijn gitaar. Hij was ontzettend goed! Heel snel gitaar spel en klassiek centraal amerikaanse zang (denk ik), erg mooi! Ze vonden het heel jammer dat ik weer wegging en ik kreeg allemaal knuffels en vragen of ik snel weer terug kwam.

Verder heb ik eindelijk de chocoladeworkshop gehad, wat meer chocolade was dan workshop. In feite was het gewoon een soort boer die ons kwam vertellen hoe hij zijn product maakt, en zijn eindproduct is een blok erg pure chocola die nog verwerkt moet worden tot een reep of iets anders. Het was niet los eetbaar in ieder geval. Men neme een cacaoboon, geel zijn ze rijp. Dan maak je hem open en haal je de zaden eruit, die met een zoet laagje zijn bedekt, en stop je ze in een houten kist om te fermenteren. Na een week haal je ze er weer uit en laat je ze drogen in de zon. Eenmaal gedroogd kan je ze roosteren tot ze mooi bruin zijn vanbinnen. Ik heb zo'n geroosterd boontje gegeten en die zijn erg lekker en al heel chocola achtig. Daarna worden ze soort van vermalen, en omdat er olie in zit wordt het vloeibaar. Dit proces hebben we ook zelf mogen doen. Maar om cacaopoeder te maken moet je dus de olie eruit halen! Dat wist ik niet. Om het te kunnen proeven deden we zoete gecondenseerde melk bij dit veel te bittere chocoladepapje en daarna mochten we er bananen in dopen. Erg lekker! Later hebben we er ook nog heerlijke chocolademelk van gemaakt. Mmm...

Donderdag ging ik met Martina (een zwitsers meisje die mijn kamergenote was) naar het serpentario, om slangen te bekijken. We kregen onderwijs in slangen, wat de drie gevaarlijkste zijn, dat er nu vanwege het weer de afgelopen tijd minder beten zijn geweest en dat je binnen 4 uur in het ziekenhuis moet zijn na een beet. In Costa Rica is dit heel goed haalbaar, maar in Nicaragua en Guatamala bijvoorbeeld veel minder. Daarna mochten we de gevaarlijkste en minder gevaarlijke slangen bekijken op een veilige afstand. Martina en ik mochten twee lange dunne slangetjes vasthouden die heel vriendelijk zouden zijn, en hij zette Penelope de beroemde kikker op onze schouders. Ik heb me prima vermaakt!

Afgelopen zaterdag ben ik naar de vulkaan Poás geweest. In de bus zat ik naast een tico die couchsurfers uit Duitsland op bezoek had, en samen met hun en nog een frans meisje zijn we in de kraters gaan kijken. Het was goed weer want we konden de krater goed zien (soms zitten er wolken in en dan zie je niks). Het was een bijzonder prachtig gezicht met alle aslagen, een lichtblauw meertje en een hoop stoom die eruit kwam. Deze vulkaan is dus nog actief, maar niet zo actief dat het gevaarlijk is. Een andere krater van de zelfde vulkaan is al lang niet meer actief, en hierin ligt een normaal meer. Ook erg mooi om te zien. Het was een erg gezellige dag en het voelde even niet alsof ik op het punt stond om weg te gaan!

Nog een paar andere dingen die ik hier heb meegemaakt maar nog niet heb genoemd in mijn blogs:
- Ik ben naar de kapper geweest! (Al een tijdje geleden). Het kostte me maar 4,50 euro en ook al was ze na 5 minuten al klaar, het zit best oke, beter dan ervoor! 
- Ik heb constant leuke gesprekjes met mensen op straat. In het begin ben ik altijd voorzichtig en vraag ik me af wat ze van me willen, maar over het algemeen willen ze gewoon even gezellig met je praten, erg leuk!
- Tico's heten zo omdat ze alles verkleinen. Een beetje is in het spaans un poco, verkleind is dit un pocito en op zijn costa ricaans nogmaals verkleind is dit pocitico. Ook bijvoorbeeld chicitica (kleintje?).
- Ik heb hier meer taxi's genomen dan in mijn hele leven daarvoor, maar toch alleen wanneer het noodzakelijk was. Als ik een bus kon nemen nam ik een bus. Gelukkig is een taxi hier vaak niet meer dan 3-4 euro.
- Ze hebben hier veel soorten zachte pompoen die ik niet ken, ze kosten vrijwel niks en ze zijn best lekker! Verder eten ze ook veel aardappels (papas) maar dan als groente en ze zijn gek op koriander, onverwacht he!
- Een schoonmaakster op de basisschool vond het altijd leuk om een gesprekje aan te knopen. Alleen praatte ze zo snel dat ik soms basiswoorden als hermano (broer) niet eens herkende. Soms begreep ik echt niet waar ze het over had en als ik het dan vroeg dan zei ze het soms gewoon nog een keer maar dan harder... :-)
- Ik ben best wel bruin geworden maar voor de rest ben ik nog precies dezelfde persoon. Ik had niet de neiging om hier anders te zijn, oftewel, ik ben gewoon lekker mezelf. Verder heb ik wel dingen geleerd over wat het precies inhoudt als ik mezelf ben omdat ik zo uit mijn vertrouwde omgeving werd getrokken. Toch voelde ik me overal snel thuis en ik ben hier heel gelukkig geweest.

Tijd om naar huis te komen.

Liefs,
Marijke